Het verdoemde migratiepact, klimaatbetogingen en rellen rond humanitaire visa. Stuk voor stuk sterke onderwerpen voor een thriller van formaat. Of dat is toch wat onze politici ervan maken. Als echte detectives gaan ze steeds op zoek naar de dader. Of dat nuttig is in politieke context? Wat denkt u zelf?
Laten we even teruggaan in de tijd: 12.000 jongeren kwamen in januari op straat voor het klimaat. Onvervalst idealisme in centrum Brussel. Onze politici zullen zich rot geschrokken hebben. De Wetstraat ging bijna in quarantaine om iedere vorm van contaminatie te vermijden. Want zeggen waar het nu eigenlijk op staat, dat zijn ze niet gewend. Nee, in de Wetstraat spelen ze nog altijd het liefst van al zwarte pieten.
Niet focussen op een oplossing voor het probleem, wel op de zondebok die het veroorzaakt heeft. Efficiënt? Allerminst. Achterbaks? Allermeest. Eén blik op de nieuwjaarsrecepties van de afgelopen maand en u begrijpt wel wat ik bedoel. De ene sprak van collectieve waanzin bij de tegenstand, terwijl de ander met veel onheilspellende bombast aankondigde dat het status quo verpulverd zal worden. You ain’t seen nothing yet.
Yeah right, zeg ik dan. Want volgens mij hebben we het wel degelijk allemaal al gezien. Meermaals zelfs. Onze politici zijn Olympisch kampioen in het bekvechten en met de vinger wijzen. Wat dat aan het eind van de dag oplevert? Een gevallen regering, een falend klimaatbeleid en een humanitaire schande. De hand in eigen boezem steken? Bent u gek? Een stevige bitch slap voor de tegenstand en een officieel partijstandpunt van ontkenning.
Als u denkt dat we het dieptepunt intussen wel bereikt hebben, zal ik u moeten teleurstellen. Het is nog lang tot 26 mei. Er zal ons nog veel modder rond de oren vliegen voordat we onze stem uitbrengen. Maar laat u niet misleiden: als puntje bij paaltje komt, is al die modder ook weer even snel opgekuist. Want aan het eind van de dag houden ze zich toch allemaal aan de code der politici: postje boven principe.
Alix in Wonderland 