Volgende maand is het weer zover. U mag uw zondagskrant laten liggen en uw warme kop koffie laten afkoelen om aan te schuiven in uw lokale sporthal of lagere school om bolletjes aan te duiden. Tegen dan zal u alweer een indigestie aan verkiezingsaffiches verteerd hebben. Maar hebben zo’n pr-acties ook effect? Of is dat soort papierverspilling gewoon nieuwe munitie voor de bosbrossers?
Het zal natuurlijk niet zo erg zijn als enkele maanden geleden. U moest uw voordeur maar openen of er stonden 10 verkiezingsaffiches u aan te staren. Eigenlijk zijn de politici op die affiches zoals de Mona Lisa. Daarvan heeft ook iedereen hoge verwachtingen die in de realiteit uitmonden in bittere teleurstelling. Dan is de Mona Lisa op z’n minst toch nog aangenaam om naar te kijken.
Mijn grootste probleem met zo’n affiches is dat ik de gezichten vaak nog nooit eerder gezien heb. Ze maken de mooiste beloftes die ik zonder nadenken maar moet aanvaarden. Ik weet niet hoe u erover denkt, maar als ik een mail krijg van een Afrikaanse prins die me vertelt dat mijn onbekende oom me een grote erfenis nagelaten heeft, dan lach ik toch eens goed. Maar nu niet meer. Want hoewel we allemaal stilzwijgend oordelen over mensen die hierin trappen, beseffen we niet dat we bij iedere verkiezing met open ogen in dezelfde val trappen.
Politici paaien ons met persoonlijke kaartjes die handgeschreven zijn door hun medewerkers en komen op huisbezoek om te praten over onze problemen. Zullen ze u na de verkiezingen begroeten op straat? Ik vrees dat de kans klein is. Dat mocht ik onlangs zelf ondervinden. Ik kwam een politica in spe tegen die me in oktober nog probeerde te overtuigen van haar punt. “En uw naam is?” Ik had heel wat koetjes en kalfjes klaarstaan om over te keuvelen, maar op deze bullshit was ik niet voorbereid.
Laat u dus niet verblinden door mooie beloftes of persoonlijke vleierijen de komende weken. En wees zoals mijn bomma. Vorig jaar stonden er lokale wereldverbeteraars aan haar deur om haar een volmacht te ontfutselen en haar te overtuigen van alles dat ze voor haar gedaan hadden. Ze kregen het deksel – of beter gezegd: de deur – op de neus. De 89-jarige onderneemster in hart en nieren bekeek de flyers en antwoordde droog: “Alles dat ik vandaag heb, heb ik omdat ik er zelf voor gewerkt heb. Ik heb juist niks van jullie gekregen.” Wat een vrouw.
Alix in Wonderland 