Meer dan 100 dagen. Zolang zijn de federale verkiezingen alweer geleden. Eerst heerste er grote chaos, nu zit alles muurvast. Tijdens de verkiezingscampagne riepen nochtans alle traditionele partijen op tot een positief project en constructieve samenwerking. Wat blijkt nu? Ook dat was weer een stevige portie larie en apekool.
De federale regeringsformatie in minder dan 30 woorden? Er is geen akkoord tussen Vlaanderen en Wallonië om een regering te vormen en er is ook geen akkoord om elk een eigen weg in te slaan. Met andere woorden: we willen niet samen zijn, maar we willen ook niet uit elkaar gaan. Moest de federale politiek een relatiestatus hebben op Facebook, dan stond die op “It’s complicated”.
Verschillende partijen hebben al van in het begin veto’s uitgesproken. “Wij zullen nooit met hen samenwerken.” Hoe langer ik daarover nadenk, hoe vreemder ik dat vind. We leren namelijk al op de kleuterschool dat we niet iedereen moeten leuk vinden, maar dat we wel met iedereen moeten kunnen omgaan en samenwerken. Onze politici hebben misschien dossierkennis, maar een opfriscursus van het kleuteronderwijs lijkt toch op z’n plaats.
De grote vraag is nu: wat gaat ervoor zorgen dat ze zich toch over die tegenstellingen zetten? Een toekomstig gat in de begroting van bijna 12 miljard euro? (VRT NWS, 05/09/2019) Helaas, een economisch hartinfarct van nationaal belang is niet genoeg om de controle over de verdeling van de postjes los te laten. Eerst zien wie er twee chauffeurs en een kok krijgt, dan zien hoe we dat gaan bekostigen. Zelfs voor een controlefreak als mij gaat dat toch te ver.
“Alix, een controlefreak?” vraagt u zich nu af. Wel, ik vroeg mijn echtgenoot om hiervan een uit het leven gegrepen voorbeeld te geven. Hij mocht kiezen en ik zou het hier plaatsen als uitsmijter. “Eender wat, maakt niet uit… Nee, niet dat… Nee, dat ook niet.” U kunt deze alinea nog 10 keer lezen, u zult geen voorbeeld vinden. Als ik het nooit maak als auteur, dan is er misschien toch nog een mooie carrière voor mij weggelegd als politica.