Na weken van onderhandelen hebben we eindelijk een Vlaamse regering. Met een solide regeerakkoord en ja, zelfs met cijfers voor de begroting. Maar dat is niet het belangrijkste. De verdeling van de ministerposten: dat was de grootste onderhandeling van ze allemaal. Eentje die nog maar eens getoond heeft hoe in de Belgische politiek eigenbelang primeert op het collectieve belang.
“Never change a winning team” moeten de Vlaamse regeringspartners gedacht hebben. Wat er precies winning was aan dit team? Geen idee. Deze coalitie heeft namelijk zware verliezen geleden bij de verkiezingen in mei. Daarnaast was ze de afgelopen legislatuur vaak even teleurstellend als dat triestige slaatje dat je ‘s middags eet, terwijl je collega geniet van een lekkere pasta.
U leest het al: ik heb niet zoveel vertrouwen in deze ‘schone lei’. Waarom niet? Omdat nu alweer gebleken is dat het eigenbelang nog altijd primeert. Het postje moet verzekerd zijn. En dat ten koste van nieuwe gezichten binnen de eigen partij die wel echt met een schone lei zouden kunnen beginnen. Egoïsme, meedogenloosheid en messen in de rug. Zelfs de beste schrijvers uit de oudheid zouden jaloers zijn op deze moderne tragedie.
Ik zou nochtans denken dat een partij naar haar ondergang drijven reden genoeg is om een stapje opzij te zetten. Politici die hun fouten zo onder de mat vegen en krampachtig vasthouden aan hun politieke spotlight, boezemen totaal geen vertrouwen in. Of dat echt zo belangrijk is? Laat ik het zo zeggen: gaat u eten bij een chef die een dag eerder in de krant stond met een reportage over voedselvergiftiging? Precies, ja.
Voor de Vlaamse regering is het helaas te laat. Zullen we onze hoop dan maar vestigen op de federale regering? Misschien haalt het belang van België het wel van het eigenbelang. Misschien gaat het vertrouwen van de Belg daar wel primeren op het zelfvertrouwen van onze politici. En misschien ga ik morgenmiddag een gezond slaatje bestellen als lunch.
Yeah right.
Alix in Wonderland 