Sinds vorige week heeft België een nieuwe premier. En dat was groot nieuws. Niet omdat dat betekende dat er eindelijk ook een federale regering is. Daarop gaan we nog even lang mogen wachten als op Godot. Nee, het was groot nieuws omdat onze nieuw premier in lopende zaken een vrouw is. Ik heb niet de … More Een première voor de Wetstraat

Na weken van onderhandelen hebben we eindelijk een Vlaamse regering. Met een solide regeerakkoord en ja, zelfs met cijfers voor de begroting. Maar dat is niet het belangrijkste. De verdeling van de ministerposten: dat was de grootste onderhandeling van ze allemaal. Eentje die nog maar eens getoond heeft hoe in de Belgische politiek eigenbelang primeert … More Eigen agenda eerst

De afgelopen dagen en weken ging de aandacht naar de vorming van onze federale regering en naar de formatiegesprekken voor de Vlaamse regering. Maar mijn aandacht werd getrokken door een ander fait divers: de ruzie over de plaatsverdeling in het Vlaams parlement. En ik die dacht dat onze politiek niet banaler kon worden.

Meer dan 100 dagen. Zolang zijn de federale verkiezingen alweer geleden. Eerst heerste er grote chaos, nu zit alles muurvast. Tijdens de verkiezingscampagne riepen nochtans alle traditionele partijen op tot een positief project en constructieve samenwerking. Wat blijkt nu? Ook dat was weer een stevige portie larie en apekool.

Op 26 mei stond het land in rep en roer. Een heuse tornado had zich een weg gebaand door het politieke landschap. Ondertussen is de wind gaan liggen. En de schade lijkt beperkt. Maar is dat wel zo? Of is er ook schade die we niet met onze ogen kunnen zien?